jueves, 12 de enero de 2012

MONTSE REGO. La Grieta.

Inauguración, viernes 20 de enero de 2012, a las 8 de la tarde. 
Hasta el 17 de febrero.














É este un proxecto aberto, inconcluso, que naceu, hai agora tres anos, nun momento no que confluíron diversos factores. Por un lado, unha sensación de búsqueda; un sentimento recurrente de andar a buscar o meu lugar no mundo. Por outro, a lectura das obras “La Grieta”, de Doris Lessing, e “La hojarasca”, de Gabriel García Márquez. E, finalmente, o simple feito de que me apetecía realizar un proxecto enteiramente en fotografía. Esta é, de xeito resumido, a orixe de “La Grieta”, formado por un amplo conxunto de fotografías, parte do cal se expón estes días na galería Pardo Bazán.
Tomei prestado o título do libro de Lessing porque, simplemente, me parecía o mellor; adaptábase, e adáptase, perfectamente ao que eu pretendía.
Nestas imaxes aparezo enchendo co meu corpo unha serie de fendiduras, na busca dun lugar onde me atope cómoda, na busca da miña fenda orixe; que ben podería ser, logo, a miña fenda final. Levo posto un vestido de pana verde porque, coma ao protagonista de “La hojarasca”, o vestido, a fenda, “me aprieta en alguna parte”; aínda me sinto incómoda,  descolocada. Coma se fose domingo, sendo mércores.
Montse Rego

Fragmento de "La Grieta", Doris Lessing
“Somos gente de mar. El mar nos creó.... 
... La Grieta es esa roca de ahí (...) y es lo más importante de nuestras vidas. Siempre ha sido así. Somos la Grieta, la Grieta es nosotras. 
... Es un corte limpio que atraviesa la roca y en lo más hondo del cual se abre un agujero profundo, un abismo.
... Miraos. Y miradme. Vamos, mirad. No llevo puesto el cinturón de flores rojas, así que podéis ver cómo soy. Ahora mirad la Grieta, somos iguales: La Grieta y las Grietas.”

Fragmento de "La hojarasca", Gabriel García Márquez 
“Es miércoles, pero siento como si fuera domingo porque no he ido a la escuela y me han puesto ese vestido de pana verde que me aprieta en alguna parte (...) 
he pasado frente al espejo de la sala y me he visto de cuerpo entero, vestido de verde.... 
Me he visto en la redonda luna manchada y he pensado: Ese soy yo, como si hoy fuera domingo.”
Web de Montse Rego